Soms lijkt het er wel op dat ik dat nastreef, me het lot aantrekken van iemand uit mijn omgeving én iets voor ze betekenen. Zo ook in de C1000 op een zaterdagmorgen, een klein meisje liep te huilen.
Echt verdrietig te huilen, dus vroeg ik wat er was of ze iemand zocht. " Ja, ik zie papa niet meer".
Er is een informatie-balie, daar bracht ik haar heen en zei op geruststellende toon dat ze daar haar vader zouden omroepen en dat hij dan wel kwam. Een medewerkster nam het kind bij de hand en zei dat ze samen eerst de winkel rond gingen om te kijken of ze hem zagen.
Het liefst was ik er ongemerkt achteraan gegaan om te zien hoe dat afliep.
Maar nee... mijn taak zat er op. Toch zag ik even later de medewerkster zónder het meisje, missie geslaagd, blijkbaar. Hoe ze ontvangen was door papa, daar kon ik naar raden, misschien was hij boos op haar, misschien maar goed dat ik geen getuige van de hereniging was!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten