De tijd vliegt......

November, hoe is het mogelijk dat het voorjaar en de zomer al voorbij zijn!
En niets te melden gehad? Ja, natuurlijk wel, maar de inspiratie ontbrak.
Wie mij écht kent, weet dat ik niet zo'n gelijkmatig levend persoon ben.
Eigenlijk net als het weer of de natuur, wisselvallig.
Maar de perioden zijn meest veel langer, het wisselt niet per dag, week of maand.
Maar er valt mee te leven...al zou ik graag wat makkelijker in mijn vel zitten.

Zorgen

Tegenwoordig heb ik er weer idee in om eten klaar te maken.
En ook boodschappen te doen, met het gevolg dat ik méér in huis haal dan ik en wij nodig hebben .
Wel handig om de voorraad aan te vullen, grijp je niet gauw mis.
Maar er volgt ongetwijfeld weer een periode dat het me wél moeite kost om er op uit te gaan

Dus ik verzorg het huishouden met redelijk veel plezier, kook en bak waar ik zin in heb om te doen, zolang ik er zelf niet teveel van hoef te eten, gaat het zorgen me dus goed af, voel me er wél bij.

Goed begin

Deze week is alvast goed begonnen, wat het weer betreft in ieder geval.
De zondag werd ondanks de koude wind wél voorjaarsachtig, maar maandag was nog beter!
En dat lokt me naar buiten, als ik binnen het hoogst noodzakelijks gedaan heb, is het al tegen de middag, eerst maar even eten en om twee uur ga ik de droog gewaaide was binnen halen.
Nu even wat ruimen en rommelen buiten, voor ik er erg in heb is het anderhalf uur verder.
Maar dan heb ik het ook naar mijn zin gehad én is het wat netter bij de kastanjeboom.
Zo.... kan Imke weer in een schoongemaakt kerststalletje liggen, niet gestoord door het geritsel van droge herfstbladeren. Die mogen via de groene bak afgevoerd, hun laatste reis beginnen.
En dan volgt er nog zo'n zonnige dag, dan worden de ramen gezeemd en kom ik misschien aan wat fietsen toe! Want ook dát staat op mijn verlanglijstje als het aantrekkelijk weer is!

Bad Vervangings Dag

Ja, dinsdag 15 februari gaat de geschiedenis in als de Bad Vervangings Dag. 
 Hier volgt nog even wat waaruit  duidelijk wordt dat het zwaarder werk was dan dat we er achteraf luchtig over vertelden.Het viel best tegen toen er werd  ontdekt dat het zware geëmailleerde bad in en op dik cement was bevestigd en toen met tegeltjes afgewerkt.
Dus er werd steeds zwaarder hak en breek gereedschap er bij gehaald.
Niet om aan te horen als je niet zelf mee deed, dus..... ik koos het hazepad.
Wél assistentie verleend bij het afvoeren van het oude bad uit de toch niet zo grote douche ruimte.
Eerlijk gezegd gaf ik alleen maar advies hoe het misschien het gemakkelijkst was.
En wonderlijk genoeg werd er naar me geluisterd!!!!
De trap af was wel eng, Bou ging als eerste, wij lieten het bad zo kantelen naar hem toe dat de open, dus bovenkant over de treden zou glijden.
Brrrr....als hij hem nou niet houden kon......maar het ging gelukkig!!!!!!!!
Om half drie was ik weer terug en het nieuwe bad was van de voor-slaapkamer verhuisd naar de douche en het paste precies!!!!! En er waren zo op het eerste gezicht geen tegeltjes gesneuveld.
Dus het was afgelopen met mijn angst en vrees gevoelens: ik zag dat het hen gelukt was en met de afwerking zou ook wel goed komen!  Nu kon ik opgelucht me bezig gaan houden met het maken van de beloofde zuurkool stamppot!

Over twee maanden......

Ja, over twee maanden is het al voorbij, de gevreesde 27 mei.
De hoofdpersoon kon er tot voor kort  niet gemakkelijk over praten.
Terloops roerde ik het soms even aan, maar Rein reageerde er niet bepaald ontspannen op, dus even niet...dacht ik dan....tijd genoeg.....het lukt me wel om wat te organiseren.
We waren sinds kort wél zover dat we besproken hadden wat we niet wilden.
Maar gisteren heb ik toch maar eens serieus wat contact gezocht met mogelijke locaties.
Maar iedereen kijkt verder vooruit dan wij, alles was al besproken... geen plaats...vol.
Maar ik laat me niet uit het veld slaan, tegen de avond wil ik het van me afzetten en morgen er met frisse moed mee verder gaan. Maar wat ik vannacht bedacht had, B&B in Noord Holland, gaf me ook niet het gewenste antwoord. En dat had ik juist als een kans gezien....jammer...jammer...
Het is vandaag mooi helder en zonnig weer, maar mijn zicht op de situatie is met de minuut somberder. Om elf uur had ik nog hoop, maar na de Blommenhof gebeld te hebben, voelde ik me écht héél teleurgesteld. Dus toen Rein om half een thuis kwam....hij heel moe......en ik niet te genieten!
En dan is het het mooiste weer van de wereld, waar ik totaal niet voor in de stemming ben, zonde!!!
Maar we laten het er niet bij zitten... we herpakken ons, gaan door met wat op ons pad komt!

Om blij van te worden

We genieten altijd extra van de royale straal water uit de bad of douche kraan ergens anders.
Wij hebben ouderwets  dunne leidingen en door de hardheid van het water zijn die denk half dicht geslibt. Daar heb ik me al bij neergelegd en zie het maar als een voordeel dat we ergens anders extra genieten. Maar toen begin januari de handdouche van de doucheslang afbrak, merkten we dat er met een nieuwe wél verbetering in de toevoer zat, tot grote verbazing zag ik een krachtiger stroom er uit komen dan we in jaren aan gewend waren. Dát is pas een verrassing....onverwacht de luxe waar we al lang niet meer op gerekend hadden. Dus blij van het vervangen van een doucheslang, wie had dat nou verwacht!!!!!

Iedere dag één goede daad

Soms lijkt het er wel op dat ik dat nastreef, me het lot aantrekken van iemand uit mijn omgeving én iets voor ze betekenen. Zo ook in de C1000 op een zaterdagmorgen, een klein meisje liep te huilen.
Echt verdrietig te huilen, dus vroeg ik wat er was of ze iemand zocht. " Ja, ik zie papa niet meer".
Er is een informatie-balie, daar bracht ik haar heen en zei op geruststellende toon dat ze daar haar vader zouden omroepen en dat hij dan wel kwam. Een medewerkster nam het kind bij de hand en zei dat ze samen eerst de winkel rond gingen om te kijken of ze hem zagen.
Het liefst was ik er ongemerkt achteraan gegaan om te zien hoe dat afliep.
Maar nee... mijn taak zat er op. Toch zag ik even later de medewerkster zónder het meisje, missie geslaagd, blijkbaar.  Hoe ze ontvangen was door papa, daar kon ik naar raden, misschien was hij boos op haar, misschien maar goed dat ik geen getuige van de hereniging was!

De eerste keer

Woensdagmorgen, de dag ná de BVD, waagde ik het: hoe zit het bad?
Aangezien we geen aparte douche hebben, is het twee in een.
Het spatscherm is nog niet terug geplaatst en het bad is niet afgekit, dus goed opletten dat het geen waterballet wordt. De buitenmaat is hetzelfde en vandaar dat er niet eerst getegeld hoefde te worden.
Maar nu pas blijkt het wel 20 cm korter te zijn, zitten is geen probleem, maar als ik even de lengte uitprobeer, steken er twee grote bulten boven het water uit.
Neeee.... geen borsten, dat red je niet met cup B, maar mijn knieën komen niet onder als ik ze optrek, wat wel de oplossing is als ik tot mijn nek in het water wil liggen.
Het is een fijn gevoel dat het grootste werk er aan gedaan is.
De afwerking is van later zorg, het is boven verwachting dat ik binnen 24 uur weer gebruik kan maken van de badkamer.

Bad vervangings dag

Dinsdag 15 februari was het zover: BVD, het bad wordt vervangen, volgens eerder gemaakte afspraak zal Bou komen helpen.
En ja hoor.... in de loop van de morgen verschijnt " de ideale schoonzoon".
Hij komt al van drie afspraken op verschillende locaties en heeft gerekend op klussen dus na verkleden en koffie gaan ze beginnen. Rein was al voorzichtig aan het proberen wat tegels aan de korte kant van het bad los te halen. Maar er werd hoe langer hoe zwaarder breek en timmer gereedschap gehaald. Het bad bleek te rusten in een laag keihard cement, dus het had wel wat voeten in de aarde voor het echt los was. En dan kantelen en afvoeren....... in de douche ruimte was toch minder plaats om dat te doen, dan we dachten. Maar het loeizware bad is de trap af gedragen
(onder angst en beven van mij, die advies stond te geven) en gelijk de voordeur uit, naar buiten. Waar het zijn laatste ritje heeft gemaakt in de auto van Bou.

Vrijdagmarkt

Eens in de paar weken heb ik het voor Rein over om bij de viskraam tussen de visliefhebbers
op mijn beurt te wachten en hem blij te maken met een lekkerbekje of wat kibbeling.
Zo ook die keer dat er een discussie ontstond over wie er aan de beurt was.
Dat moet je zelf bij houden en als je zag wie er voor je aankwam, heb je geluk'
We hielden elkaar in de gaten.
Vooraan stonden een paar mensen waarvan de vis nog in het vet lag
dus achter mijn rug kwam al een bestelling: een bokking, maar wél een vrouwtje!"
"Dus u houdt niet van mannen, kreeg hij te horen.
Gelach alom, zelf beaamde hij dat vrolijk.
Toen ik even later de straat over wou steken bij het verlaten van het marktplein,
werd er een vrouw in een auto bijna aangereden op haar eigen weghelft,
 zij reed bijna tegen een afzetpaaltje aan om de bestuurder zijn auto te ontwijken.
 En wie zat er achter het stuur?
 De man die net te kennen had gegeven liever een vrouwtje te hebben!
En hier gaf hij er een zo weinig ruimte wat niet strookte met zijn voorkeur.
Ik kreeg ook nog een rol in het geheel: door de rood/witte pilon even te verzetten
maakte ik een goede beurt bij zowel de vrouw als de haastige mannelijke chauffeur.

Iedere dag bewust (be)leven.

Soms maak ik kleine bijzondere dingen mee.
dan zou ik die wel willen opschrijven om niet te vergeten hoe het onverwachts ging.
Dat ik blij of iets positiefs voelde ergens van.
Een paar weken geleden was er elke dag iets wat me verraste, toen heb ik even op papier een paar kernwoorden gezet, om er later wat van uit te typen.
Dat zal ik alsnog doen, onder de noemer: waar momentje.
Binnenkort het eerste stukje. Nu wachten me andere bezigheden.

Nieuwe start

Toch maar weer eens een poging gewaagd en het is tot zover gelukt!
Heb ik dit écht zélf gedaan?
Ja, wie mij kent, weet dat ik zelf geen dichterlijke vrijheden toe juich,
hoewel ik het wel graag lees als onze dochters dat pad wel eens op gaan.

Zonnige zondag

Vanmorgen besloten we naar de kerk te gaan, dat is wel even aanpassen, géén thee en maar een beker koffie om half negen. Dus een vroege start voor mij, maar het was een goed plan waar we geen spijt van kregen. Lopen zat er niet in vanwege de tijd, dus het kippeneindje maar met de auto.
We missen wel de vertrouwde Geref.kerk, maar dat is verleden tijd.
Het heet nu de Spreng kerk en is niet beschikbaar wegens andere plannen die het bestuur er mee hebben. Maar als we nu wat vaker naar de Schakelkerk (Hervormde ) gaan, wordt die misschien wel wat vertrouwder dan we ons er nu in voelen.
De dienst was in ieder geval heel fijn om bij te wonen, je ziet dat er mensen zijn die je lang niet ontmoet heb en ons dus vriendelijk begroeten of toe knikken.
Maar het meeste doet het samen zijn en zingen me, vertrouwde melodiën en teksten.
Als we om kwart voor elf de kerk uit lopen, voel ik me net als het weer, zonnig.

Verbazing

We zijn terug thuis.......een weekje zonder internet maar wél de mobieltjes aan, dus enig contact met onze volwassen kinderen was  mogelijk.
En gek genoeg hebben we wel behoefte aan contact met hen.
Waarom zeg ik nu "gek genoeg?"
Dat verbaast me eigenlijk, net als het feit dat we ons heel goed samen kunnen vermaken en tóch nog graag wat van onze kinderen horen én zien.
Ben ik soms té krampachtig bezig me niet teveel met ze te bemoeien, ze niet het gevoel te geven dat we beslag op hen willen leggen? Dat heb ik nog nooit uitgesproken, maar het speelt blijkbaar wel.

Maar goed, we waren dus nog geen vijftig kilometer van huis, gewoon in Zuid Holland, een park van Landal wat er bij de eerste aanblik niet direct aantrekkelijk uitziet.
De bungalows zijn van binnen verrassend anders dan de buitenkant doen vermoeden.
We voelen ons er op ons gemak, prettig ingericht met degelijk en vrij stevig meubilair.
Maar met een luxe uitstraling, voor onze begrippen, althans.
We hebben het er echt heel erg naar onze zin gehad, de voorgenomen uitstapjes met de auto naar diverse toeristische plaatsen of plekken, daar is niet van gekomen omdat we er blijkbaar geen behoefte aan hadden. Er niet aan toekwamen omdat we het naar ons zin hadden.
Dat wekt dus de verbazing op waar ik over begon.
Want hoewel we best open staan voor nieuwe indrukken tijdens de vrije tijd, zo prettig met  weinig afleiding hebben we niet vaak ervaren. daarvan akte.

Over de grens

Toen we donderdag klaar waren om te vertrekken naar Duitsland, vroeg Rein, zoals altijd:"heb je alles? " en daar nog achteraan: "Ook de paspoorten?"
Ja, die had ik dus, maar als je nu denkt ze nodig te hebben, zoals vroeger, nee hoor!
Splinternieuw zitten ze vijf jaar in een mapje met belangrijke documenten, maar als je niet gaat vliegen of cruisen, blijven ze daar, blijkbaar.
Want voor legitimatie is het rijbewijs toch altijd bij de hand.

We waren trouwens ongemerkt bij Venlo de grens over, de wegen werden niet slechter, zoals we in België altijd merken. Wél vliegen ze je soms met grote snelheid voorbij, maar dat vinden we geen probleem, ik zeg altijd: beter een gek vóór je, dan áchter je!
Of ga ik met die uitdrukking over de grens van begrip tonen voor anders denkenden?

Anders dan anders

Vanmorgen is alles eens anders dan anders gegaan, tenminste, voor en met mij.
Nuchter blijven tot er bloed is geprikt in R.A.Veen.
Geen bezwaar, maar als je heel korte nachten hebt, zoals ik de laatste weken, dan is het wel een opgave. Ik zit tegenwoordig graag een poosje in de huiskamer 's nachts, met een potje thee, soms een sinasappel als ik erg wakker ben. En om half acht is het weer tijd voor thee samen met Rein, die daarna koffie gaat zetten, ook voor mij een kopje.
Mag dat allemaal niet als je nuchter moet blijven?
Voor alle zekerheid maar niets nemen voor ik naar de Alkeburcht ga, waar ik tussen 9 en 10 uur terecht kan. Het is regenachtig, maar ik wil wel op de fiets, wat uiteindelijk niet doorgaat, omdat het écht harder is gaan plenzen. Dan met de auto, dat is opzich al een capitulatie voor me, ik wil niet graag korte stukjes met de auto, maar als het weer of de tijd me dwingt verstandig te zijn, ga ik maar door de knieën en pak de autosleutel.
Na het prikken gelijk  naar van der Poel lopen voor aardappels, ik ben nu toch op de Noordhoek.
En dan, mét de auto naar de huisartsen praktijk om mijn afspraak voor volgende week af te zeggen.
Dat wil ik niet per e-mail of telefoon doen, omdat ik het afspraken systeem van van Mierlo's medewerkers niet meer vertrouw en dus persoonlijk een nieuwe afspraak ga maken.

En waarom kan ik volgende week niet?
Dat komt omdat we vorige week in een overmoedige bui een week in een De Koornmolen hebben geboekt. Ons voorjaars of eigenlijk winter weekje in een goedkope tijd, daar was nog niet van gekomen. En maandag 31 januari gaan we erheen, voor die tijd nog wat regelen:

Het bad inbouwen, wat Rein vorige week gehaald heeft, moet maar over dat uitstapje heen getild. maar eerst vanmorgen  uit de garage naar boven in de voorste  slaapkamer brengen. Daar mag het op bed blijven tot over twee weken.
En deze week dus naar de Botenbeurs in Dusseldorf, dat heeft Rein ook besloten.
Donderdag naar Duitsland en zaterdag terug, zal alles naar wens gaan?

Met de bus

Vandaag gaan we eindelijk eens doen wat ik al lang als wens had:" Met Floor een eindje bussen!"
Eind januari is de strippenkaart voor het laatst te gebruiken, dus als ik de kaarten die ik nog heb wil benutten, dan moet ik er wel snel werk van maken!
Zo gezegd, zo gedaan. Vrijdagmiddag heeft Floor geen afspraken met iemand, dus dan gáán we!
Ze heeft er, net als ik, zin in en we lopen alpratend naar de bushalte bij de rotonde, waar de bus na vijf minuten al aan komt. Ze geeft de chauffeur de kaart en zegt: twee keer vijf strippen.
In de bus maak ik al een foto en later bij molen de Valk en bij de stationshal ook nog , ze poseert heel gewillig en zo hebben we bewijs voor het thuisfront van ons uitstapje.
Er is tijd genoeg voor een snack en een milkshake in de stationshal, we kunnen met dezelfde strippen terug, want voor vier uur zijn we wel weer in Oude Wetering.
De terugreis werd wel erg overheerst door de aanwezigheid van een grote jongen met verstandelijke beperking, die achter ons zat en voor we gingen rijden al contact zocht met Floor. Geen wonder, want ze was best wel een leuke afleiding voor hem, lijkt me.
Maar hij begreep dat Floor er niet van gediend was en vroeg heel beleefd of we niet boos waren.
Toch wel een opluchting dat hij in de Veen uitstapte, we zijn nog samen op de fiets naar de Sepershof gereden, ze fietst trouwens heel ontspannen, had ik nog niet gezien van haar.

Nieuw begin

Nog maar eens de stoute schoenen aangetrokken en een poging gewaagd een blog te starten.